Γράφει ο Θεόδωρος Κουτρούκης *
Μετά από τη δημοσίευση ενός άρθρου με τίτλο «Ο συμπαραστάτης του δημότη και της επιχείρησης: Ένας θεσμός-πρόκληση για την αυτοδιοίκηση» δέχθηκα πολλά μηνύματα και ερωτήματα αναφορικά με το ποιο θα ήταν το πλέον ενδεδειγμένο πρόσωπο για τη θέση του δημοτικού συνηγόρου και πώς θα μπορούσε να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία του.
Επανέρχομαι, λοιπόν, για να σημειώσω ότι σύμφωνα με το νέο θεσμικό πλαίσιο για την αυτοδιοίκηση στους δήμους άνω των 20.000 κατοίκων, με απόφαση του δημοτικού συμβουλίου (με πλειοψηφία 2/3) επιλέγεται πρόσωπο εγνωσμένου κύρους και εμπειρίας, ως συμπαραστάτης του δημότη και της επιχείρησης.
Αίτηση για το αξίωμα αυτό μπορεί να υποβάλλει κάθε πολίτης, αρκεί να μην είναι αιρετός δήμου, περιφέρειας ή βουλευτής ή δημοτικός υπάλληλος. Για τον συμπαραστάτη του δημότη ισχύουν τα κωλύματα και τα ασυμβίβαστα που προβλέπονται στο άρθρο 14 του Καλλικράτη. Αυτές όμως είναι μόνο οι τυπικές προϋποθέσεις για την εκλογή του δημοτικού συνηγόρου.
Οι ουσιαστικές προϋποθέσεις είναι και οι πιο κρίσιμές για την αποτελεσματική άσκηση του ρόλου του. Σύμφωνα με την αντίστοιχη φιλοσοφία των θεσμών εξωδικαστικής επίλυσης των διαφορών μεταξύ πολίτη-διοίκησης ένας διαμεσολαβητής οφείλει να ενεργεί με αμεροληψία, αντικειμενικότητα και ανεξαρτησία ώστε να αποτρέπεται η σύμπλευση με προσωπικά ή άλλα συμφέροντα στο πλαίσιο της αποστολής που του ανατίθεται.
Επομένως, ο Συμπαραστάτης του Δημότη θα πρέπει να έχει διαπιστευμένες ικανότητες, γνώσεις διοίκησης και εγγυήσεις ανεξαρτησίας. Μερικές ουσιαστικές προϋποθέσεις για τα παραπάνω είναι:
• Να μη διαδραματίζει ενεργό ρόλο σε κάποια δημοτική παράταξη, ώστε να μην αιωρούνται υπόνοιες συστράτευσης σε παραταξιακές επιδιώξεις.
• Να μην είναι επαγγελματικός συνεργάτης η προμηθευτής του Δήμου.
• Να μην ασκεί επαγγελματική δραστηριότητα που θα δημιουργεί υπόνοιες ότι δύναται να επωφεληθεί από την συγκέντρωση των παραπόνων των πολιτών π.χ. δε θα ήταν σκόπιμο ένας δικηγόρος να τοποθετηθεί στη θέση του συνηγόρου και στη συνέχεια να αλιεύει πελάτες από τις τάξεις των παραπονούμενων δημοτών.
• Να διαθέτει εμπειρία σε θέματα διοίκησης και ιδίως σε θεσμούς εξωδικαστικής επίλυσης διαφορών όπως είναι ο Συνήγορος του Πολίτη, ο Συνήγορος του Καταναλωτή, οι θεσμοί διαιτησίας και μεσολάβησης του πτωχευτικού, ναυτικού ή εργατικού δικαίου κ.λπ.
• Να έχει αιτιολογηθεί η επιλογή του συγκεκριμένου προσώπου με συγκριτική εξέταση όλων των υποψηφιοτήτων και όχι με μία αναιτιολόγητη ψηφοφορία στο δημοτικό συμβούλιο, το αποτέλεσμα της οποίας - ως προς την επιλογή του ικανότερου υποψηφίου- θα είναι εύκολο να αμφισβητηθεί.
Συγκεφαλαιώνοντας, το διακύβευμα στην τοποθέτηση του Συμπαραστάτη του Δημότη είναι αν η πλειοψηφούσα παράταξη θα "τολμήσει" να εκλέξει στη θέση αυτή ένα πρόσωπο ικανό, ανεξάρτητο και χρήσιμο για τους δημότες ή θα επιλέξει τη λύση ενός ανώδυνου προσώπου-"μαριονέτα", το οποίο θα συνδράμει την προσπάθεια της εκάστοτε Δημοτικής Αρχής να αποσείσει τις ευθύνες της και να ασκήσει ανεξέλεγκτα τις εξουσίες της. Μένει να δούμε αν οι νέες δημοτικές αρχές θα ανταποκριθούν δημιουργικά στην πρόκληση του θεσμού του δημοτικού Συνηγόρου με στόχο την πιο αποτελεσματική λειτουργία των ΟΤΑ.
* Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου, Μεσολαβητής - Διαιτητής ΟΜΕΔ
14 Ιαν 2011
11 Ιαν 2011
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! Φτηνό στα πίτουρα το Υπουργείο Υποδομών....
Κόβουν μισθούς εργαζομένων, αυξάνουν εισητήρια στις αστικές μεταφορές αλλά την επέκταση στο ΤΡΑΜ του Πειραιά θέλουν να τη δώσουν στην κατά 5 εκ. ευρώ ακριβότερη προσφορά! Τους πήρε είδηση και τους καταγγέλει μέχρι και η Ευρωπαική Επιτροπή, σύμφωνα με έγγραφο που φέρνουμε στο φως. Λέει ορθά κοφτά όπως μπορείτε να διαβάσετε ότι το να αποκλείεις - όπως έκανε η ΤΡΑΜ ΑΕ - τον πρώτο μειοδότη και να επιδιώκεις να πάρει το έργο ο τέταρτος (!) συνιστά παραβίαση της ευρωπαικής νομοθεσίας περί δημοσίων συμβάσεων. Κι αυτοί τίποτα. Προσπαθούν με νομικίστικα τερτίπια να παραμείνουν αμετακίνητοι στην ακριβή επιλογή. Τυχαίο; Δεν νομίζω!
3 Ιαν 2011
Χάθηκε τζίρος 7,5 δις σε δύο χρόνια!
Σύμφωνα με στοιχεία που ανακοίνωσε η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου η κατάσταση στην αγορά το 2010 ήταν ιδιαίτερα προβληματική και η πτωτική τάση του τζίρου αποτέλεσε συνέχεια του 2009.
Ο Δείκτης Κύκλου Εργασιών το 2009 σε σύγκριση με το 2008 -χωρίς καύσιμα και λιπαντικά αυτοκινήτων- είχε ετήσια μείωση 7,1%. Αντίστοιχα το 2010 σε σχέση με το 2009, ο δείκτης παρουσίασε μείωση 2,8%.
Βάσει των πρώτων εκτιμήσεων, ο συνολικός τζίρος των επιχειρήσεων λιανικού εμπορίου εκτός των καυσίμων το 2010, έφτασε περίπου τα 51 δις ευρώ, ενώ το 2008 έφτανε τα 57 δις ευρώ. Ο συνολικός τζίρος συμπεριλαμβανομένων των καυσίμων από 65,9 δις, υπολογίζεται ότι το 2010 θα κυμανθεί στα 58,5 δις, δηλαδή έχει υποστεί μία μείωση περίπου 7, 5 δις.
Αναλυτικότερα, οι κατηγορίες καταστημάτων, οι οποίες κατέγραψαν τη μεγαλύτερη μείωση του κύκλου εργασιών το 2010, ήταν οι ακόλουθες:
«πολυκαταστήματα», -9,8%,
«έπιπλα, ηλεκτρικά είδη, οικιακός εξοπλισμός», -8,7%,
«ένδυση - υπόδηση», -8,4% και,
«πωλήσεις εκτός καταστημάτων», -6,8%.
Μεγαλύτερη είναι ακόμα η μείωση της ποσότητας της κατανάλωσης, όπου καταγράφονται τα εξής ποσοστά:
τρόφιμα -11%,
ποτά, καπνός -14%,
έπιπλα, ηλεκτρικά είδη -15%,
φαρμακευτικά, καλλυντικά -27%
καύσιμα -28% και τέλος
ένδυση, υπόδηση -52%.
Όπως τονίζει η ΕΣΕΕ, αποτέλεσμα της μείωσης της κατανάλωσης ήταν ο μεγάλος αριθμός λουκέτων των επιχειρήσεων του εμπορίου.
«Το ισοζύγιο εγγραφών-διαγραφών των επιμελητηρίων μπορεί να είναι θετικό, δεν ανταποκρίνεται όμως ούτε σε πραγματικό χρόνο ούτε δείχνει την πραγματική εικόνα της αγοράς», σημειώνεται σχετικά στην σχετική ανακοίνωση.
Όπως διευκρινίζεται τα μητρώα των επιμελητηρίων δεν έχουν εκκαθαριστεί, ενώ η οποιαδήποτε τροποποίηση της νομικής μορφής μιας επιχείρησης καταγράφεται ως νέα εγγραφή.
Τα Θεοφάνια: μια αρχαιότερη εορτή από τα Χριστούγεννα
Γράφει ο Δημήτριος Μόσχος, Λέκτορας Γενικής Εκκλησιαστικής Ιστορίας Τμήματος Θεολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών
«Στις 6 Ιανουαρίου κλείνει ένα πλουσιότατο σε λατρευτικά δρώμενα, παραδοσιακά έθιμα και μακραίωνες συνήθειες Δωδεκαήμερο, που συνδέεται με κεντρικά στοιχεία του χριστιανικού Ευαγγελίου: την κατά σάρκα γέννηση, την Περιτομή και τη Βάπτιση του Ιησού Χριστού, που είναι βασικοί σταθμοί της Ενανθρώπησης του Θεού στον κόσμο. Παράλληλα, την 1η του έτους εορτάζεται και η μνήμη του μεγάλου Πατέρα της Εκκλησίας μας, Βασιλείου αρχιεπισκόπου Καισαρείας της Καππαδοκίας. Ο συνδυασμός όλων αυτών των στοιχείων κάνουν το διάστημα αυτό έναν πόλο εορταστικό και λατρευτικό στην καρδιά του χειμώνα, που συμπληρώνεται από τον αντίστοιχο εαρινό, δηλαδή εκείνον των πασχαλίων εορτών. Πώς προέκυψε όμως ιστορικά το εορταστικό αυτό σύμπλεγμα;
1. Η αρχή των Θεοφανείων
Για τις εορτές και τη λατρεία των πρώτων Χριστιανών οι πηγές μας είναι βέβαια τα βιβλία της Καινής Διαθήκης, κατόπιν οι λεγόμενοι Αποστολικοί Πατέρες, που υπήρξαν μαθητές και “ακουσταί” των Αποστόλων, όπως ο Ιγνάτιος Αντιοχείας, ο Κλήμης Ρώμης και άλλοι, και κατόπιν άλλοι χριστιανοί συγγραφείς του 2ου και 3ου αιώνα, καθώς και κείμενα κανόνων, προτροπών και διδαχών που γράφτηκαν τότε.
Σ’ αυτά ξεχωρίζουμε το Πάσχα και την κυριακάτικη Θ. Λειτουργία, τις καθημερινές προσευχές και το βάπτισμα των νέων Χριστιανών, που γινόταν ομαδικά το Μέγα Σάββατο το βράδυ. Για την περίοδο αυτή, του χειμώνα, η πρώτη μαρτυρία που έχουμε είναι του Κλήμεντος του Αλεξανδρέως στο δεύτερο μισό του 2ου αιώνα (δηλαδή 150-210), που μας πληροφορεί ότι οι οπαδοί του Βασιλείδη (που ήταν της αίρεσης των Γνωστικών) γιόρταζαν την ημέρα “του βαπτίσματος του Κυρίου” με αγρυπνίες και αναγνώσματα, χωρίς όμως να συμφωνούν όλοι για την ημερομηνία – άλλοι την τοποθετούσαν στις 6 κι άλλοι στις 10 Ιανουαρίου.
΄Οπως συμπεραίνουν νεώτεροι ειδικοί, από το διάστημα αυτό, ξεκινώντας ίσως από την Αλεξάνδρεια, μέχρι τα μέσα του 4ου αιώνα σ’ όλη την Ανατολή, την 6η Ιανουαρίου εορταζόταν μια τριπλή εορτή: η γέννηση του Χριστού, η προσκύνηση των μάγων και η βάπτισή Του. Η λέξη “Επιφάνεια” καλύπτει και τις τρεις εορτές, είναι η φανέρωση του Θεού ως βρέφους στους ανθρώπους γενικά και στους Μάγους ειδικά, η φανέρωση της Θεότητας στον Ιορδάνη με τη συμμαρτυρία του Πατρός και του Πνεύματος. Γιατί όμως στις 6 Ιανουαρίου;
Η προέλευση, πιθανότατα, είναι εξωβιβλική: είναι γνωστό, ότι αιγύπτιοι λάτρεις ενός μυστηριακού θρησκεύματος εόρταζαν την εμφάνιση του Χρόνου ή Κρόνου μέσα από τα νερά του Νείλου στις 6 Ιανουαρίου. Αυτή ήταν μια από τις πολλές ειδωλολατρικές “Επιφάνειες”. Είναι φανερό ότι οι Χριστιανοί ξεκίνησαν στην Αίγυπτο να δίνουν τη δική τους απάντηση για το ποια είναι η πραγματική “Επιφάνεια” του Θεού μέσα από τα νερά: αυτή του βαπτιζομένου Ιησού. Με το παράδειγμά Του και την εντολή Του αργότερα για βάπτιση των πιστευόντων όχι μόνο πλέον “εν ύδατι” (όπως στην θρησκευτική πρακτική πολλών ανατολικομεσογειακών θρησκειών, όπου το λιγοστό νερό θεωρείται πάντα θεόσταλτο καθαρτήριο), αλλά και “εν Πνεύματι”, ο Χριστός αναδείκνυε τη μοναδική ιστορική “Επιφάνεια” του Θεού σε μια ιστορία ευθύγραμμη, που δεν επαναλαμβάνεται. Αντίθετα, η “Επιφάνεια” των νερών ή του θεού-Ηλίου (solis invicti) στη Δύση, κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο, ήταν η αποθέωση της κυκλικής φυσικής ροής του κόσμου.
2. Η ανάδειξη της ημέρας των Χριστουγέννων
Το βέβαιο είναι ότι μέχρι τα μέσα του 4ου αιώνα τα Θεοφάνεια ή “Φώτα” ή Επιφάνεια εμπεριείχαν και την εορτή των Χριστουγέννων, ένας συνδυασμός που απαντά ακόμη και σήμερα στο εορτολόγιο της Αρμενικής Εκκλησίας. Την εποχή του Μ. Βασιλείου (+ 379) και του Γρηγορίου του Θεολόγου μαρτυρούνται στη Μικρά Ασία οι πρώτες περιπτώσεις χωρισμού των δύο εορτών, όπου τα Χριστούγεννα άρχισαν να εορτάζονται στις 25 Δεκεμβρίου από επίδραση της Εκκλησίας της Ρώμης.
Στη Ρώμη είχε αρχίσει από τις πρώτες δεκαετίες του 4ου αιώνα (περί το 330-340) ο εορτασμός των Χριστουγέννων ως απάντηση στα ειδωλολατρικά Βρουμάλια ή Σατουρνάλια, που ήταν η λατρεία του αναγεννώμενου Ηλίου, όταν (περισσότερο εμφανώς στα βορειότερα κλίματα) άρχιζε να ξαναμεγαλώνει η μέρα, μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο. Οι Χριστιανοί στη λατρεία του «ξαναγεννημένου Ήλιου» του φυσικού κύκλου, απαντούσαν με τη γέννηση του «νοητού Ηλίου της Δικαιοσύνης». Περί το 375 άρχισαν να εορτάζονται τα Χριστούγεννα και στη Συρία και το 386 ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, πρεσβύτερος στην Αντιόχεια, εξέφρασε στο Λόγο του “Εις την γενέθλιον ημέρα του Σωτήρος” τη χαρά του, που επιτέλους η 25η Δεκεμβρίου μπήκε επίσημα στο εορτολόγιο της πόλης. Μέχρι το 432 η εορτή είχε φθάσει και στην Αλεξάνδρεια.
Ενώ στη Δύση τα Επιφάνεια συνδέονται μέχρι σήμερα, κυρίως, με την προσκύνηση των Μάγων, στην Ανατολή εξακολούθησαν να εορτάζονται με μεγάλη λαμπρότητα: στα Ιεροσόλυμα την εποχή εκείνη, μας πληροφορεί το Οδοιπορικό της Αιθερίας (ταξιδιωτικός οδηγός μιας ευσεβούς Μαυριτανής κυρίας στα τέλη του 4ου αιώνα) ότι επί μία εβδομάδα μετά τις 6 Ιανουαρίου τελούνταν μία Λειτουργία κάθε μέρα σε συγκεκριμένους μεγάλους ναούς της πόλης από τον επίσκοπο ή μοναχούς.
Οι γνωστές σε όλους μας ευχές του Μεγάλου Αγιασμού έχουν σαφώς εξορκιστικό χαρακτήρα και καταδεικνύουν το θρίαμβο της νίκης του ενανθρωπήσαντος Υιού του Θεού (άρα, τελικά, του ανθρώπου, που ενώνεται με το Θεό) πάνω στον “γκρίζο” κόσμο πνευμάτων, κακοποιών στοιχείων, αοράτων “αρνητικών” δυνάμεων (όπως λέμε σήμερα) κλπ. Πολύ σωστά έχει, λοιπόν, συνδεθεί στη λαϊκή αντίληψη η έξωση των καλικαντζάρων ή “παγανών” με τον αγιασμό των υδάτων. Βαθμιαία, το διάστημα των 40 ημερών πριν τα Χριστούγεννα και των 40 ημερών μετά, μέχρι την Υπαπαντή, έγινε μια λαμπρή εορταστική αλυσίδα, που στις μέρες μας έχει, δυστυχώς, εκφυλιστεί σε άλλοθι καταναλωτισμού».
«Στις 6 Ιανουαρίου κλείνει ένα πλουσιότατο σε λατρευτικά δρώμενα, παραδοσιακά έθιμα και μακραίωνες συνήθειες Δωδεκαήμερο, που συνδέεται με κεντρικά στοιχεία του χριστιανικού Ευαγγελίου: την κατά σάρκα γέννηση, την Περιτομή και τη Βάπτιση του Ιησού Χριστού, που είναι βασικοί σταθμοί της Ενανθρώπησης του Θεού στον κόσμο. Παράλληλα, την 1η του έτους εορτάζεται και η μνήμη του μεγάλου Πατέρα της Εκκλησίας μας, Βασιλείου αρχιεπισκόπου Καισαρείας της Καππαδοκίας. Ο συνδυασμός όλων αυτών των στοιχείων κάνουν το διάστημα αυτό έναν πόλο εορταστικό και λατρευτικό στην καρδιά του χειμώνα, που συμπληρώνεται από τον αντίστοιχο εαρινό, δηλαδή εκείνον των πασχαλίων εορτών. Πώς προέκυψε όμως ιστορικά το εορταστικό αυτό σύμπλεγμα;
1. Η αρχή των Θεοφανείων
Για τις εορτές και τη λατρεία των πρώτων Χριστιανών οι πηγές μας είναι βέβαια τα βιβλία της Καινής Διαθήκης, κατόπιν οι λεγόμενοι Αποστολικοί Πατέρες, που υπήρξαν μαθητές και “ακουσταί” των Αποστόλων, όπως ο Ιγνάτιος Αντιοχείας, ο Κλήμης Ρώμης και άλλοι, και κατόπιν άλλοι χριστιανοί συγγραφείς του 2ου και 3ου αιώνα, καθώς και κείμενα κανόνων, προτροπών και διδαχών που γράφτηκαν τότε.
Σ’ αυτά ξεχωρίζουμε το Πάσχα και την κυριακάτικη Θ. Λειτουργία, τις καθημερινές προσευχές και το βάπτισμα των νέων Χριστιανών, που γινόταν ομαδικά το Μέγα Σάββατο το βράδυ. Για την περίοδο αυτή, του χειμώνα, η πρώτη μαρτυρία που έχουμε είναι του Κλήμεντος του Αλεξανδρέως στο δεύτερο μισό του 2ου αιώνα (δηλαδή 150-210), που μας πληροφορεί ότι οι οπαδοί του Βασιλείδη (που ήταν της αίρεσης των Γνωστικών) γιόρταζαν την ημέρα “του βαπτίσματος του Κυρίου” με αγρυπνίες και αναγνώσματα, χωρίς όμως να συμφωνούν όλοι για την ημερομηνία – άλλοι την τοποθετούσαν στις 6 κι άλλοι στις 10 Ιανουαρίου.
΄Οπως συμπεραίνουν νεώτεροι ειδικοί, από το διάστημα αυτό, ξεκινώντας ίσως από την Αλεξάνδρεια, μέχρι τα μέσα του 4ου αιώνα σ’ όλη την Ανατολή, την 6η Ιανουαρίου εορταζόταν μια τριπλή εορτή: η γέννηση του Χριστού, η προσκύνηση των μάγων και η βάπτισή Του. Η λέξη “Επιφάνεια” καλύπτει και τις τρεις εορτές, είναι η φανέρωση του Θεού ως βρέφους στους ανθρώπους γενικά και στους Μάγους ειδικά, η φανέρωση της Θεότητας στον Ιορδάνη με τη συμμαρτυρία του Πατρός και του Πνεύματος. Γιατί όμως στις 6 Ιανουαρίου;
Η προέλευση, πιθανότατα, είναι εξωβιβλική: είναι γνωστό, ότι αιγύπτιοι λάτρεις ενός μυστηριακού θρησκεύματος εόρταζαν την εμφάνιση του Χρόνου ή Κρόνου μέσα από τα νερά του Νείλου στις 6 Ιανουαρίου. Αυτή ήταν μια από τις πολλές ειδωλολατρικές “Επιφάνειες”. Είναι φανερό ότι οι Χριστιανοί ξεκίνησαν στην Αίγυπτο να δίνουν τη δική τους απάντηση για το ποια είναι η πραγματική “Επιφάνεια” του Θεού μέσα από τα νερά: αυτή του βαπτιζομένου Ιησού. Με το παράδειγμά Του και την εντολή Του αργότερα για βάπτιση των πιστευόντων όχι μόνο πλέον “εν ύδατι” (όπως στην θρησκευτική πρακτική πολλών ανατολικομεσογειακών θρησκειών, όπου το λιγοστό νερό θεωρείται πάντα θεόσταλτο καθαρτήριο), αλλά και “εν Πνεύματι”, ο Χριστός αναδείκνυε τη μοναδική ιστορική “Επιφάνεια” του Θεού σε μια ιστορία ευθύγραμμη, που δεν επαναλαμβάνεται. Αντίθετα, η “Επιφάνεια” των νερών ή του θεού-Ηλίου (solis invicti) στη Δύση, κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο, ήταν η αποθέωση της κυκλικής φυσικής ροής του κόσμου.
2. Η ανάδειξη της ημέρας των Χριστουγέννων
Το βέβαιο είναι ότι μέχρι τα μέσα του 4ου αιώνα τα Θεοφάνεια ή “Φώτα” ή Επιφάνεια εμπεριείχαν και την εορτή των Χριστουγέννων, ένας συνδυασμός που απαντά ακόμη και σήμερα στο εορτολόγιο της Αρμενικής Εκκλησίας. Την εποχή του Μ. Βασιλείου (+ 379) και του Γρηγορίου του Θεολόγου μαρτυρούνται στη Μικρά Ασία οι πρώτες περιπτώσεις χωρισμού των δύο εορτών, όπου τα Χριστούγεννα άρχισαν να εορτάζονται στις 25 Δεκεμβρίου από επίδραση της Εκκλησίας της Ρώμης.
Στη Ρώμη είχε αρχίσει από τις πρώτες δεκαετίες του 4ου αιώνα (περί το 330-340) ο εορτασμός των Χριστουγέννων ως απάντηση στα ειδωλολατρικά Βρουμάλια ή Σατουρνάλια, που ήταν η λατρεία του αναγεννώμενου Ηλίου, όταν (περισσότερο εμφανώς στα βορειότερα κλίματα) άρχιζε να ξαναμεγαλώνει η μέρα, μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο. Οι Χριστιανοί στη λατρεία του «ξαναγεννημένου Ήλιου» του φυσικού κύκλου, απαντούσαν με τη γέννηση του «νοητού Ηλίου της Δικαιοσύνης». Περί το 375 άρχισαν να εορτάζονται τα Χριστούγεννα και στη Συρία και το 386 ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, πρεσβύτερος στην Αντιόχεια, εξέφρασε στο Λόγο του “Εις την γενέθλιον ημέρα του Σωτήρος” τη χαρά του, που επιτέλους η 25η Δεκεμβρίου μπήκε επίσημα στο εορτολόγιο της πόλης. Μέχρι το 432 η εορτή είχε φθάσει και στην Αλεξάνδρεια.
Ενώ στη Δύση τα Επιφάνεια συνδέονται μέχρι σήμερα, κυρίως, με την προσκύνηση των Μάγων, στην Ανατολή εξακολούθησαν να εορτάζονται με μεγάλη λαμπρότητα: στα Ιεροσόλυμα την εποχή εκείνη, μας πληροφορεί το Οδοιπορικό της Αιθερίας (ταξιδιωτικός οδηγός μιας ευσεβούς Μαυριτανής κυρίας στα τέλη του 4ου αιώνα) ότι επί μία εβδομάδα μετά τις 6 Ιανουαρίου τελούνταν μία Λειτουργία κάθε μέρα σε συγκεκριμένους μεγάλους ναούς της πόλης από τον επίσκοπο ή μοναχούς.
Οι γνωστές σε όλους μας ευχές του Μεγάλου Αγιασμού έχουν σαφώς εξορκιστικό χαρακτήρα και καταδεικνύουν το θρίαμβο της νίκης του ενανθρωπήσαντος Υιού του Θεού (άρα, τελικά, του ανθρώπου, που ενώνεται με το Θεό) πάνω στον “γκρίζο” κόσμο πνευμάτων, κακοποιών στοιχείων, αοράτων “αρνητικών” δυνάμεων (όπως λέμε σήμερα) κλπ. Πολύ σωστά έχει, λοιπόν, συνδεθεί στη λαϊκή αντίληψη η έξωση των καλικαντζάρων ή “παγανών” με τον αγιασμό των υδάτων. Βαθμιαία, το διάστημα των 40 ημερών πριν τα Χριστούγεννα και των 40 ημερών μετά, μέχρι την Υπαπαντή, έγινε μια λαμπρή εορταστική αλυσίδα, που στις μέρες μας έχει, δυστυχώς, εκφυλιστεί σε άλλοθι καταναλωτισμού».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)